Ho tok av seg blusen og sa ho var bibliotekar

Bjørn Sortland: Ho tok av seg blusen og sa ho var bibliotekar

Dette er ei småmorosam bok om 40 år gamle, kristne og ugifte Ivar som har eit stort ønske i livet: å bli gift. I starten av boka seier han det slik: «-eg kunne glatt ha gifta meg med den første som ville det. Ho kan ha tre ungar med tre ulike menn, problem med både det eine og det andre, vera frå kva som helst land i Afrika, eller frå Vadsø. Den første som så vidt hadde hinta, på eitt eller anna vis, ville eg ha fridd til og støtta økonomisk og på alle vis elles».

Ivar er i tillegg forfattar, ikkje ein kjend og rik, men ein som skriv litt, men har vanleg bankjobb utanom. Men på grunn av skrivekunnskapane, blir han spurt om å ha skrivekurs for to tidlegare(?) rusavhengige jenter som nå skal starta eit nytt og betre liv og som  treng litt tidsfordriv. Det viser seg når han møter opp, at det er blitt til tre jenter. Etter kvart kjem det fram at iallfall ikkje alle tre er fri frå bindingar til fortida, og Ivar får ein god idè: Han tek dei med til feriehuset til tanta i Syden, vekk frå alt, trur han.

Det er likevel ikkje spenninga i historia som gjer denne boka lesverdig, men skildringa av hovudpersonen, Ivar. Denne naive og samtidig heilstøypte, sjølvoppofrande personen skapar ei lun, sår og humoristisk historie.

Boka er skriven på lettleseleg nynorsk og har berre 205 sider inkludert nokre sider med teikningar. Denne boka går altså fort unna.

Les gjerne òg bokmeldinga til Live Lundt i Vårt Land 06.12.12 under overskrifta: Ironiens høysang (søk opp i atekst). Ho avsluttar med:» Navnet på boka oppsummerer på ingen måte romanens tema, slik en tittel ofte gjør. Snarere setter den tonen for en kontrastfylt, varm og morsom bok: Et must for en hver moderne -bedehus-gjenger med selvironi.»

Anne