Apollomannen

Anne Mette Sannes og Knut Jørgen Røed Ødegaard: Apollomannen

Er du over middels interessert i romfart og astrologi og i tillegg drøymer deg vekk i framtidsscenario? Då er dette boka for deg. Sannes og Røed Ødegaard har gitt ut første boka i ein triologi: Ad Astra-triologien.

Handlinga er lagt til 2222, og menneska skal for første gong reisa til eit anna solsystem. Det er lagt opp til ein tur som vil ta 23 år og relativt mange folk blir med på turen. Romferja  er eigentleg  eit skikkeleg lite samfunn med fleire familiar. Det kunne jo blitt berre fest og gaman, men det viser seg at alt ikkje går som det skal. Er det nokon som ikkje burde vore med på turen, har dei fått med ein sabotør?

Forfattarane har gjort det noko vanskeleg for seg. Her skal dei laga tre bøker frå ei ukjent tid, med eit svært avgrensa rom og har nok samtidig lyst å driva opplysningsarbeid. Dette fører til at me blir presentert for eit stort persongalleri, og sjølv om me stort sett følgjer ein hovudperson, 15 år gamle Steve, blir det vanskeleg å få heilt oversikt over alle. I tillegg får me altfor mange detaljar om koss alt fungerer og ser ut. Sidan me blir ført inn i ein heilt ny setting, er det mykje som skal formidlast. På denne romferda skal barna/ungdommane i tillegg gå på skule og læra om verdsrommet. Det blir atter nye opplysningar. Dersom du er interessert i verdsrommet og klarer å leva deg inn i denne framtidsverda, er dette sikkert kjekt og spennande, men sjølve handlinga i boka forsvinn litt. Det skjer nemleg ganske mykje spennande og dramatisk, så idèen er god, men oppbygginga mot desse hendingane og skildringane av dei, blir for enkle og raske. Det skin for tydeleg gjennom at det ikkje er forteljinga som er det viktigaste. Det tykkjer eg er dumt, men eg er kanskje ikkje i målgruppa?

Anne