Carmen Zita og døden

Karin Fossum: Carmen Zita og døden

Dette er ei litt annleis krimbok. Ja, det er ei kriminalsak som skal løysast, men boka er mykje meir enn det.

Carmen og Nicolai er eit svært ungt par. Ein dag druknar sonen deira, Tommy, i ein dam nær huset, eller gjer han det? Dette er sjølve krimsaka som etterforskar Sejer skal prøva å finna ut av.

Tommy var ein gut på 16 månadar med downs syndrom, og boka handlar mykje om dette. Koss er det å få eit barn med downs syndrom? Kva hjelp har desse unge foreldra fått? Koss reagerer folk rundt dei på barnet? Og kanskje er boka òg eit innspel i debatten om tidleg ultralyd og sorteringssamfunnet? Les sjølv og vurder.

Boka har i tillegg med nokre filosoferingar rundt tru og ikkje-tru. Me møter politibetjent Skarre. Han er kristen og god venn og medarbeidar av Sejer. Skarre framstår ikkje som nokon stor apologet akkurat, men eg tykte det var fint å lesa ei bok der ein med kristent livssyn blir gitt positive trekk og er framstilt som normal.

Slutten av boka var det eg likte minst. Men det er vel difor eg vanlegvis ikkje les så mykje krim, eg tykkjer som regel avslutninga blir det svake punktet i ei krimbok. Det er «det rundt» som fascinerer meg mest, medan det jo er sjølve krimgåta som er poenget å få avslutta.

Ei god bok på berre 217 sider!

Anne