Bøker om sjukdom

Bøker om sjukdom

I sommar hadde eg med meg to bøker heim som hadde sjukdom som tema: Kjersti Annesdatter Skomvold Monstermenneske og Linnea Myhre Evig søndag.

 

Den første boka, Monstermenneske, er ei sjølvbiografisk roman og handlar om ME. Eg hadde relativt høge forventningar til denne boka ut frå eit par bokomtalar eg hadde lese, eksempel på dette finn de her: http://www.nrk.no/kultur/monstermenneske-1.8376216   http://www.dagbladet.no/2012/10/29/kultur/bok/litteratur/litteraturanmeldelser/anmeldelser/24060474/

Sjølv om boka er på 600 sider, gjekk eg i gong med friskt mot. I starten tykte eg ho var interessant, men etter ein del sider med små hendingar og filosoferingar, så må eg innrømma at eg gjekk lei. Det blei for lite som skjedde. Nå er det kanskje eit av hovudpoenga, at har ein ME er det nettopp dei lange dagane og det at ingenting hender som er problemet. Slik sett er nok boka svært truverdig og gir eit korrekt bilete av denne lidinga.

Betre gjekk det dessverre ikkje då eg seinare på sommaren ga meg i kast med Evig søndag. Dette er trass alt ei kort bok på berre 190 sider. Linnea Myhre var visst ein kjent «sinnabloggar» frå før og skriv ei bok om dobbeltlivet, perfekt på bloggen, men store problem i forhold til mat i det verkelege livet. Denne boka var òg omtalt som ei viktig  og sterk bok: http://www.nrk.no/nyheter/kultur/litteratur/1.8283725 , sjølv om det blir sagt at boka ikkje har litterære kvalitetar. Det kan godt henda at boka er viktig, men ei sterk bok tykkjer eg ikkje det er.  Her blir det òg mange detaljar om lite som skjer. Denne boka lir mest av at me ikkje ein gong kjem nært inn på personen det handlar om, alt er ganske laust og overflatisk etter mi meining. Det er vel nærast blitt ein trend at «alle» bloggar om problema sine, men kan henda skal dette berre vera i bloggs form. Det krev nok ganske mykje meir å skriva ei roman. For lesaren er det vel òg enklare å ta inn litt etter litt om  detaljar om andre personar frå dag til dag enn det er å lesa det i eitt i ei bok.

Etter desse to bøkene begynte eg å lura på om eg er så kjenslekald og likegyldig til andre menneske at eg ikkje orkar lesa om sjukdommane deira. Eg tenkte: Har eg lese bøker om andre folks sjukdom før som eg har funne nyttige, interessante og gripande? Og det har eg faktisk. Eit par eksempel er Idas dans av Gunhild Corwin og  En dåre fri av Beate Grimsrud   Kva var forskjellen på desse bøkene og dei eg har omtalt over? Eg trur det var det at bilete blei heilare og større. Dei var ikkje like sentrerte om dei små detaljane i eige liv og filosofering rundt desse. Det var rett og slett meir handling. Og ikkje minst er Grimsrud si bok svært godt skriven. Ein kom tettare på henne som person og ho makta å gjera sitt eige indre meir interessant for lesaren(Iallfall for meg). Så ja, lesverdige bøker om sjukdom finst:

 

 

Anne