Gertrudas løfte

Ram Oren: Gertrudas løfte

Dette er ei utruleg, men sann historie om den katolske barnejenta Gertruda som tar ansvar for å berga den jødiske guten Michael frå jødeutryddinga i Polen under 2.verdskrig. For meg er det nettopp dette som blei sterkast; at dette er ei sann historie. Innimellom måtte eg tenka: Dersom dette hadde vore ei oppdikta forteljing, hadde eg oppfatta henne som litt i overkant med fantastiske hendingar og samantreff.  

Frå omtalen bak på boka: «Michael Stolowitzky, eneste barn i en velstående jødisk familie i Polen, er bare tre år da andre verdenskrig bryter ut og familien mister alt. Faren reiser til Frankrike i et desperat forsøk på å redde familieformuen. Lille Michael blir igjen hos moren og Gertruda Babilinska, familiens katolske barnepike. Da Michaels mor rammes av slag, lover Gertruda den døende kvinnen å ta gutten med til Palestina og være som en mor for ham»

Dette er ikkje ei skjønnlitterær bok, så det er kanskje ikkje lagt så mykje vekt på det språklege. Likevel meiner eg boka hadde styrkt seg på å vera betre arbeidd med språkleg. Men la ikkje dette vera til hinder for å lesa boka.

 

Anne

På stedet løp

Dag O Hessen og Thomas Hylland Eriksen: På stedet løp

Dersom du såg Nytt på nytt sist veke, fekk du med deg at Hessen og Eriksen hadde gitt ut bok i lag om konkurranse. Dette er ei bok som eg fekk i gåve fordi eg hadde vore så flink til å svara på ei undersøking om læreverk i religion. Eg trur kanskje ikkje eg hadde kjøpt ho inn til biblioteket eller komme på at dette var ei bok eg måtte lese slik av meg sjølv. Men ei gåve må ein jo iallfall prøva ut før ein avviser.

 Boka tar for seg det paradokset at det er konkurranse som driv oss framover, men samtidig når ein eit punkt der vidare konkurranse ofte vil vera øydeleggjande. Me får fleire døme på dette både frå plante- og dyreverda og frå menneskelivet.

Boka er skriven i eit lett språk og er til tider ganske underhaldande og humoristisk. Eg tykte likevel at ho gjentok for mykje, så ein treng ikkje lesa heile boka for å få med seg hovudpoenget. Ei fagbok for litt avkopling.

Anne

Himmelen er på or'ntlig

Todd Burpo: Himmelen er på or’ntli

I utgangspunktet var eg svært skeptisk til denne boka. Eg hadde lese to ganske negative omtalar om boka frå før, i tillegg til at eg nok tykte dette høyrdest ut som ei amerikansk sensasjonsbok. Kva gjorde at eg likevel gjekk i gong med denne boka? Jo, fleire ungdommar var interesserte i å lesa ho, og dei anbefalte henne til andre etterpå. Dette var ungdom heilt ned i ungdomsskulealder. Kva er det med denne boka, tenkte eg?

Burpo, som er prest i ei metodistkyrkje, skriv her om sonen på fire år. Guten blei alvorleg sjuk, dei trudde dei kom til å mista han, men han overlevde. I tida etter begynte Colton, som guten heiter, å fortelja om himmelen. Det er desse glimta frå himmelen som er poenget med boka, men faren skriv òg om korleis det var for familien då Colton blei sjuk, om forbøn, om undringa over alt dei fekk høyra og han prøver å trekkja parallellar mellom det guten har sett og det som står i Bibelen om himmelen.

Ein må lesa boka som det ho er; eit vitnesbyrd frå eit barn og ein far. Me får ikkje ei samanhengande teologisk utgreiing om livet etter døden. Men dette var ei bok det var godt å lesa, så eg forstår ungdommane som skrytte av ho. Her får ein ikkje minst eit bilete av ein uendeleg kjærleg Gud, ein får sjå at Gud lyttar òg til dei fortvila klageropa og himmelen blir skildra på ein enkel måte som ein god og trygg stad der ein møter både Jesus og sine eigne igjen. På denne måten gir boka trøst til alle som har mista nokon, også dei som har mista barn dei ikkje fekk lov å bli kjende med.

I vår kristne kvardag er kanskje tanken på og forkynninga om himmelen blitt litt borte. Denne boka er med på å setja fokus på himmelen igjen, det trur eg me treng.

Himmelen er på or’ntlig er på 178 sider og har eit enkelt og forståeleg språk. I forhold til mange andre bøker i denne kategorien, er ho relativt godt skriven.

Anne

Det dyrebare

Linn Ullmann: Det dyrebare

Denne boka les eg på slutten av sommaren, og det gjorde nok leseopplevinga spesiell. Boka handlar om familien Dreyer Brodal; faren Jon Dreyer, mora Siri Dreyer-Brodal, barna Liv og Alma, mormora Jenny og om barnepassaren Mille, som blir borte. Dette blir både ei slags familiekrønike og ei bok om den forsvunne jenta. Å lesa om Mille samtidig med «Sigrid-saka», gjorde inntrykk. Ein får innsyn i koss forsvinninga pregar personane rundt.

 Samtidig handlar «Det dyrebare» om familierelasjonar. Personane er svært godt skildra. Dei er kompliserte, ingen er bare god eller bare vond, men hemmeleghald og dårleg kommunikasjon påverkar forholda dei har til kvarandre.

 «Det dyrebare» er skrive på ein litt pratande måte, med innskotne setningar og forklaringar i parentes. Men Ullmann sitt språk er ikkje lettvindt, eg opplever at her ligg mykje mellom linjene. Eit eksempel er Jon Dreyer som skildrar mange jenter/damer på same måte. Er det ein samanheng mellom dette og skrivesperra han har som forfattar?

Etter mi meining er dette ei veldig god bok, og dei 390 sidene går fort unna.

Anne