Bøker om sjukdom

Bøker om sjukdom

I sommar hadde eg med meg to bøker heim som hadde sjukdom som tema: Kjersti Annesdatter Skomvold Monstermenneske og Linnea Myhre Evig søndag.

 

Den første boka, Monstermenneske, er ei sjølvbiografisk roman og handlar om ME. Eg hadde relativt høge forventningar til denne boka ut frå eit par bokomtalar eg hadde lese, eksempel på dette finn de her: http://www.nrk.no/kultur/monstermenneske-1.8376216   http://www.dagbladet.no/2012/10/29/kultur/bok/litteratur/litteraturanmeldelser/anmeldelser/24060474/

Sjølv om boka er på 600 sider, gjekk eg i gong med friskt mot. I starten tykte eg ho var interessant, men etter ein del sider med små hendingar og filosoferingar, så må eg innrømma at eg gjekk lei. Det blei for lite som skjedde. Nå er det kanskje eit av hovudpoenga, at har ein ME er det nettopp dei lange dagane og det at ingenting hender som er problemet. Slik sett er nok boka svært truverdig og gir eit korrekt bilete av denne lidinga.

Betre gjekk det dessverre ikkje då eg seinare på sommaren ga meg i kast med Evig søndag. Dette er trass alt ei kort bok på berre 190 sider. Linnea Myhre var visst ein kjent «sinnabloggar» frå før og skriv ei bok om dobbeltlivet, perfekt på bloggen, men store problem i forhold til mat i det verkelege livet. Denne boka var òg omtalt som ei viktig  og sterk bok: http://www.nrk.no/nyheter/kultur/litteratur/1.8283725 , sjølv om det blir sagt at boka ikkje har litterære kvalitetar. Det kan godt henda at boka er viktig, men ei sterk bok tykkjer eg ikkje det er.  Her blir det òg mange detaljar om lite som skjer. Denne boka lir mest av at me ikkje ein gong kjem nært inn på personen det handlar om, alt er ganske laust og overflatisk etter mi meining. Det er vel nærast blitt ein trend at «alle» bloggar om problema sine, men kan henda skal dette berre vera i bloggs form. Det krev nok ganske mykje meir å skriva ei roman. For lesaren er det vel òg enklare å ta inn litt etter litt om  detaljar om andre personar frå dag til dag enn det er å lesa det i eitt i ei bok.

Etter desse to bøkene begynte eg å lura på om eg er så kjenslekald og likegyldig til andre menneske at eg ikkje orkar lesa om sjukdommane deira. Eg tenkte: Har eg lese bøker om andre folks sjukdom før som eg har funne nyttige, interessante og gripande? Og det har eg faktisk. Eit par eksempel er Idas dans av Gunhild Corwin og  En dåre fri av Beate Grimsrud   Kva var forskjellen på desse bøkene og dei eg har omtalt over? Eg trur det var det at bilete blei heilare og større. Dei var ikkje like sentrerte om dei små detaljane i eige liv og filosofering rundt desse. Det var rett og slett meir handling. Og ikkje minst er Grimsrud si bok svært godt skriven. Ein kom tettare på henne som person og ho makta å gjera sitt eige indre meir interessant for lesaren(Iallfall for meg). Så ja, lesverdige bøker om sjukdom finst:

 

 

Anne

 

Kroken og Kolden - krim

Kroken og Kolden: Døden kjem med bussen og Evig skal døden vere

Kroken og Kolden er frå Lom, og på mange måtar er desse bøkene like mykje heimstaddikting som krim. For oss som likar litt meir finsleg krim utan utbrodert råskap og røft språk, er dette kjekke krimbøker. Når ein i tillegg kan få med seg småhumoristisk bygdeskildring, var dette bøker som passa meg bra. Eg skriv om begge bøkene under eitt, fordi dei er ganske like, men ein bør lesa første boka først: Evig skal døden vere. Eit ekstra pluss er det at bøkene er lettleste og på nynorsk, så desse bøkene kan gjerne brukast for dei som ønskjer å lesa litt nynorsk litteratur. Begge er i pocketutgåve og svært greitt ferielesestoff.

Anne

Livsvisdom

To bøker som handlar om det å takla livet og det som livet kan ha å by på av gode og mindre gode opplevingar. Den første, Ingvard Wilhelmsen: Det er ikke mer synd på deg enn andre, tok eg med som sommarlektyre fordi eg hadde fått ho anbefalt av ein kollega. Den andre, Isachsen og Høydal: I all fortrolighet,  les eg fordi eg gjekk tom for lesestoff ved bassengkanten på ferie.

 

Wilhelmsen arbeider på hypokonderklinikken ved sjukehuset i Bergen. Han presenterer personar han har møtt i arbeidet og kva endringar dei har fått i livet sitt ved å begynna å tenkja annleis. Hovudpoenget til Wilhelmsen er at ein kan ikkje endra på det ein har opplevd eller på andre personar, men ein kan endra på koss ein sjølv tenkjer omkring det og koss ein tillet det å prega livet sitt. Her er i tillegg ein god del teori som for meg var litt tung sidan eg ikkje er inne i helsevesenet sjølv, men mykje ny og nyttig informasjon.

Isachsen og Høydal si bok har på mange måtar same hovudpoeng, men er mindre tung fagleg, og for meg som altså ikkje har helsefagleg bakgrunn, var dette ei bok eg fann meg meir til rette med. Begge bøkene legg vekt på at me kan velja koss ein vil tenkja om både livet me har levd og personane rundt oss.

Eg trur det kan vera bra innimellom å lesa bøker som gjer oss meir bevisst på kva rolle me tar i forhold til arbeid, familie og venner. Den einaste ein kan endra på, er jo faktisk seg sjølv.

 

Ta gjerne òg ein kikk over nye bøker me har fått inn i haust. Sjølv meiner eg det er ein del interessant lesestoff der. Har du sjølv lese ei eller fleire gode bøker i sommar, så er det kjekt om du tipsar oss om innkjøp.

Anne